Het bidden van het getijdengebed heeft een lange geschiedenis in de Christelijke kerk. De jonge Kerk ontleende deze gebedstijden aan de liturgie van de Tempel in Jeruzalem. Daar werd rond het avondoffer en het morgenoffer gebeden; en bij het derde, het zesde en het negende uur. Vooral uit het boek der Psalmen werd veelvuldig geput.
De oproep van Paulus om “zonder ophouden te bidden” (1 Thess. 5, 17) werd – haast letterlijk – ter harte genomen door monniken en kluizenaars die in gemeenschappen leefden. Zo ontstonden de Vespers, Completen, Metten, Lauden, de (later weer verdwenen) Primen, Terts, Sext en Noon, zoals o.a. vastgelegd in de Regel van Benedictus. Vooral in de kloosters vond zo dit voortdurend gebed plaats, op vaste tijden, iedere dag weer.
Met de Reformatie verdwenen de kloosters in Engeland, en daarmee het traditionele koorgebed. Echter, de Anglicaanse aartsbisschop Thomas Cranmer (1489-1559) zorgde voor een Engelse vertaling en herschikking van het getijdengebed. De Metten en Lauden (met enkele elementen van de Primen) combineerde hij tot de ’Mattins’ of ’Morning Prayer’ en de Vespers en Completen voegde hij samen tot ’Evensong’ of ’Evening Prayer’.
De Schriftlezing kreeg een belangrijke plaats in deze twee overgebleven gebedstijden. Zo werd in een jaar het Oude Testament in zijn geheel en het Nieuwe Testament tweemaal gelezen. De 150 Psalmen werden zo verdeeld over het dagelijkse Morning en Evening Prayer, dat het gehele Psalter in een maand gereciteerd werd.
In 1544 verschenen de eerste liturgische teksten van de hand van Thomas Cranmer in het Engels. Vrij snel daarna – in 1549 – verscheen het eerste ’Book of Common Prayer’. Naast de liturgie van de Holy Communion en de liturgieën voor andere diensten, vonden die van de Mattins en Evensong hierin hun plaats. Na enkele revisies vond het ’Book of Common Prayer’ zijn uiteindelijke vorm in 1662. Het is deze orde van de Evensong die nog altijd veel gebruikt wordt in de Anglicaanse kerken, en waarop de orde van de Evensong in de Cathrien is gebaseerd.